Ο ερωτας συναντησε το θανατο

[Lola photo-Αγκίστρι 2007]

Προσπαθω να καταλαβω μετα απο καθε ερωτικη απωλεια, αν λαθη του παρελθοντος επαναληφθησαν με τον ιδιο ή διαφορετικο τροπο, αλλα δεν εχει σημασια.
Διαπιστωνω οτι ειναι αναποφευκτο και εξαρχης δρομολογημενο να βιωνει κανεις ιδιες καταστασεις σε καθε ερωτικη σχεση.
Η αποτυχημενη προσπαθεια στον ερωτα, αρχικα οφειλεται στην κακη σχεση του καθε ανθρωπου με την ιδεα του θανατου του.
Ο τρομος που τον κυριευει στη σκεψη της ανυπαρξιας του. Ωστοσο, πως ειναι δυνατο να μην ακουγεται λογικο κατι τετοιο, αφου οι βασικες μας ισορροπιες ακροβατουν σε ενα αθλιο χαλαρο σχοινι, φθαρμενο απο ολα εκεινα τα αχρηστα και επικτητα απ’ τα οποια σκηνοθετειται το πιο καταπτυστο μοντελο για να ζησει καποιος.
Ετσι λοιπον, ξυπναω μια μερα, μετα απο καιρο, αφου εχω «ξεπερασει» την τελευταια ερωτικη μου εμπειρια και, γεματος ηλιθιοτητα, ετοιμαζω με τα ιδια εγωιστικα υλικα το κλουβι στο οποιο εγω και ο επομενος θα ξεσκισουμε τις σαρκες μας με μια αρχετυπικη, θηριωδη ηδονη.
Σε ενα παραλληρημα λοιπον απαιτησεων, που τελικα μοιαζουν απανθρωπες, γεματος κρυμμενη οργη και προσποιουμενη ελπιδα, αναζητω τον «Μιστερ Τελειο» που σαφως γνωριζω πως δεν υπαρχει και, στη συνεχεια οταν «ανακαλυπτω» πως δεν ηταν ουτε αυτος... βρισκω εναν τυχαιο για να ξεσπασω πανω του ολο αυτο το δυσβασταχτο της αυταπατης μου!
Το δυσβασταχτο που μου λεει ψιθυριστα καποιες νυχτες στο αφτι μου οτι, «ο ανθρωπος απο τη φυση του δε μπορει, δεν εχει μαθει να διαχειριζεται το θεμα του θανατου με παρεα». Ποσο μαλλον οταν αυτη η παρεα, ειναι πνιγμενη στην υποκρισια, στον καθωσπρεπισμο του να φενομαστε αγαπημενοι, ευτυχισμενοι, μαζι με τη δυσοιωνη απατηλη συνενοχη του «για παντα μαζι», οταν αυτη η παρεα ειναι πνιγμενη στα χιλιαδες συναισθηματικα, σκηνοθετημενα ευρηματα που καμουφλαρουν ερασιτεχνικα την αδιεξοδη και σχιζοφρενη μας καθημερινοτητα.
Μια καθημερινοτητα που μας απομακρυνει δραματικα απο τον κοσμο της τρυφεροτητας και της ανιδιοτελειας.
Ειναι κι αυτο το ακατανικητο ενστικτο του ποθου για σεξ, που μας δινει το δικαιωμα να ξεστομιζουμε στον αλλον, «εισαι δικος μου,ή, εισαι δικη μου», δηλ. πιο λαϊκα, «σε γαμαω, αρα μου ανηκεις!». Και μπορω να σου γαμησω και τη ψυχη για να σε βοηθησω να το καταλαβεις καλυτερα ολο αυτο!
Και πως ειναι δυνατο να μην σκισω στα δυο την ψυχη του αλλου, τη στιγμη που μισω τη μοναξια του σωματος μου, και οτι αλλο κατοικει μεσα σε αυτο, απο περιττα κιλα μεχρι καταλοιπα της μαμας και της γιαγιας, ή και αποκαϊδια του τραγελαφικου ανδρισμου του πατερα.
Ειναι φυση αδυνατον να ερωτευτω, οταν εργαζομαι μοναχα με το φοβισμενο βλεμμα της κτητικοτητας και ολων οσων απορρεουν απ’ αυτην. Οταν δεν εχω αφομοιωσει το ελευθερο πεταγμα του συντροφου μου και δεν εχω σεβαστει την καταμουτρη ειλικρινη και βαθια ανθρωπινη αληθεια του, « Δεν σου ανηκω!».
Αν κατι μου ανηκει ειναι μονο οσα κατεκτησα ή και λεηλατησα ακομα, μεσα απο πολεμους με την ιδια τη ζωη. Ενας ανελεητος αγωνας για ελευθερια, που καταληγει σε αιωνιο πολεμο με την ιδια την ψυχη μου.

«Μη μας εξαπατατε αστερια
με το αποκοσμο φως σας.
Η επιστημη μας εκανε γνωστο
πως οταν το φως
στα ματια του φτανει
εσεις εχετε ηδη σβησει.
Η αγαπη οχι.»

Bolek
Χιλιαδου, Αυγουστος 2007