Lola, na ena milo!!!

Το καλοκαίρι είναι δύσκολη εποχή. Ειδικά αν τα μοναδικά πυρομαχικά σου είναι μερικές σταγόνες βροχής και λίγα σύννεφα που έχουν λιώσει στον πρώτο κιόλας καύσωνα. Ακόμα περισσότερο όταν έχεις ανοιχτούς λογαριασμούς με τον εαυτό σου.

Το καλοκαίρι είναι δύσκολη εποχή. Συνήθως το διαπιστώνεις όταν τελειώνει και παρατηρείς τα σημάδια που σου άφησε. Συνήθως δεν το καταλαβαίνεις όταν διανύεις τη ζέστη του. Σε μπερδεύουν τα νησιά, οι παραλίες, οι έρωτες που νομίζεις ότι κέρδισες και η ψευδαίσθηση ότι η μοναξιά είναι φίλη σου.

Το καλοκαίρι είναι δύσκολη εποχή. Εύκολα ξεραίνεται ο κήπος σου. Εύκολα καίγεται το δάσος σου. Η έρημος έρχεται και φωλιάζει μέσα σου και σου κόβει την αναπνοή και σε κάνει ναυαγό της. Σου δίνει κάτι από τη γοητεία του απείρου και σου παίρνει τα λουλούδια. Μουδιάζεις και καμιά φορά έχεις παραισθήσεις. Φαντάζεσαι έναν ζεν κήπο και λες ίσως είναι για καλό. Μετά η άμμος αρχίζει να κινείται και να σε ρουφάει. Όλα αυτά μπορεί να είναι πολύ τραγικά... Μπορεί και όχι... γιατί άμα σκεφτείς ότι είσαι ένας κόκκος ζεστής άμμου μέσα στην έρημο, νιώθεις να σου φεύγει ένα βάρος. Καμιά φορά συναντάς τον Μικρό Πρίγκηπα και νομίζεις πως έχεις πεθάνει. Καμιά φορά λες πως και να πεθάνεις δεν τρέχει και τίποτα... Μήπως όλα αυτά είναι ένα όνειρο κακό και πρέπει επιτέλους να ξυπνήσεις;

Και τότε νιώθεις ένα χέρι να σε χτυπά στην πλάτη. “Eϊ ψιτ, μήπως έχεις ξεχάσει κάτι?” Είναι αυτό το αγαπημένο χέρι. Αυτό που φτιάχνει τις μαγικές μουσικές, αυτό που παίρνει ενέργεια από τα αστέρια και προσεύχεται μέσα στη θάλασσα. Αυτό που τραβάει τη Lola απ’ τις κοτσίδες όταν ετοιμάζεται να φάει τα μούτρα της πέφτοντας (ζντουπ!).

Το καλοκαίρι είναι δύσκολη εποχή αλλά κάθε φορά που βουτάς στη θάλασσα βγαίνεις έξω πιο όμορφος και κάθε φορά που κοιτάω τα άστερια μιας καλοκαιριάτης νύχτας ανακαλύπτω ένα νέο μυστικό που ανυπομονώ να το μοιραστώ μαζί σου.

Walking wounded :-(

Vinyl Heretics (Souvenir from Kos)

Δεν προλάβαμε να το δούμε το νησί. Τα ποδήλατα ήταν εκεί και μας περίμεναν αλλά εμείς ξυπνήσαμε φεγγαροχτυπημένοι και με τη ζέστη του μεσημεριού να βαραίνει τα σώματά μας.

Οι άνθρωποι θέλουν κάθε χρόνο να γιορτάζουν το Αυγουστιάτικο φεγγάρι αλλά αυτό έχει πάντα τα δικά του σχέδια. Τη μια μέρα αγκαλιάζεις με ευγνωμοσύνη τη φύση και χορεύεις μέχρι το πρωί στην παραλία με το καταπληκτικό dj set του Bolek και λίγες ώρες αργότερα ανυπομονείς να επιστρέψεις στην ασχήμια της πόλης σου.

Προλάβαμε να γνωρίσουμε λίγο τους νησιώτες και ήταν καλοί άνθρωποι. Προσπαθήσαμε να τους περιγράψουμε γιατί αγαπάμε την χαοτική πόλη μας όσο και αυτοί το νησί τους και πως μπορούμε να έχουμε ποιητική σχέση με τα γκρίζα κτίρια και τις κεραίες. Μας κοίταξαν με απορία.

Γεμάτος απορίες ήταν και ο κύριος που κάθισε δίπλα στα βινύλια του Bolek στην πτήση της επιστροφής. Μα είναι δυνατόν στη θέση δίπλα στο παράθυρο να κάθεται ένα τετράγωνο βαλιτσάκι? "Εύθραστο υλικό" του είπε η αεροσυνοδός.

- Μουσική, πρόσθεσε ο Bolek για να τον κάνει να αισθανθεί καλύτερα.

- Cd?

- Όχι βινύλια.

- Μα για ποιό λόγο βινύλια (με μάλλον ενοχλημένο ύφος)

- Ανήκουμε σε μια αίρεση βινυλίου!!!

- ............................